"Losing Hope" Colleen Hoover

Bookmorning!!!

Do "Losing hope" przymierzałam się długi czas, musiałam zapomnieć troszkę fabułę, by móc czytać ją bez ciągłego zjawiska 'déjà vu'.

Trzynaście lat temu Dean Holder przeżył coś, o co będzie się obwiniał przez lata i co położyło się cieniem na całym jego życiu. Tego feralnego popołudnia została mu odebrana jedna z dwóch osób, które kochał najbardziej na świecie - jego przyjaciółka Hope. Od tego momentu nie był już tym samym chłopcem, a wielogodzinne rozmyślania utwierdziły go w przekonaniu, że to wszystko jego wina, że nie powinien jej pozwolić wsiąść do nieznanego samochodu albo chociaż starać się dosadniej dać znać rodzicom, że Hope została zabrana przez kogoś mu nieznanego. To wydarzenie było początkiem serii niefortunnych zdarzeń dla jego rodziny. Serii, której punktem kulminacyjnym jest śmierć jego siostry Less. Dlatego też, gdy po powrocie z Austen, w sklepie spożywczym spotyka dziewczynę łudząco podobną do Hope, w jego głowie zapala się czerwone światełko, a on sam postanawia dowiedzieć się, czy to faktycznie jego zaginiona przyjaciółka.

"Zaznałaś najgorszej rzeczy, jakiej może zaznać dziecko: krzywdy z rąk swojego bohatera, osoby, którą uwielbiałaś."

"Losing Hope" jest lustrzanym odbiciem wydarzeń z "Hopeless", ale tutaj widzimy je oczami Deana, a nie Sky. Książki mimo tych samych historii są przepiękne. Miło dla odmiany przeczytać coś, co nie przedstawia fabuły oczami nieśmiałej, biednej lub irytująco ufnej dziewczyny. Tutaj mamy Holdera, nastolatka doświadczonego przez życie, który bazując na swych doświadczeniach zbudował swój własny pogląd na świat i otaczających go ludzi. Jest postacią głęboką, która skrywa tajemnice, ale również tracącą nadzieję, że znajdzie jeszcze coś lu  kogoś kto rozjaśni mu dzień.

"Byłam zakochana w tym, jak mocno mnie kochał."

Obawiałam się, że będę się nudzić przez powtarzane fragmenty akcji, lecz zauważyłam różnice między książkami. Nie mogłam wyjść z podziwu dla autorki za napisanie historii tak realistycznej, pełnej obaw bohaterów i emocji. Śmiałam się, płakałam, złościłam, otwierałam z niedowierzaniem usta - to jest to, co Hoover robi najlepiej, łamie psychicznie bohaterów wraz z czytelnikami. 

"Ciekawe czy człowiek zakochuje się w jednej charakterystycznej cesze drugiej osoby, czy od razu w niej całej. Bo ja chyba właśnie się zakochałem w jej poczuciu humoru. A także w jej szczerości. I chyba też w jej ustach, ale nie jestem pewien, bo nie pozwalam sobie za długo na nie patrzeć."