"Lokatorka" JP Delaney

Witajcie kochani!

" (...) nie można opowiedzieć drugi raz tej samej historii i spodziewać się innego zakończenia."

Wiedzieliście, że JP Delaney pisał swoją książkę przez dziesięć lat?! Ale dobrze, nie ważne ile czasu mu to zajęło... Ważne, że wykonał kawał dobrej roboty, bo "Lokatorka" to jeden z najlepszych thrillerów psychologicznych jakie czytałam w ostatnim czasie!

"Przeszłość jest już zamknięta, dlatego właśnie jest przeszłością."

"Nigdy nie przepraszaj za osobę, którą kochasz - odpowiada cicho. - Bo wychodzisz na skończonego fiuta."

Autor przez całą książkę po prostu się nami bawi. Napięcie rośnie z każdą stroną, książka pochłonęła mnie do tego stopnia, że nawet jak przerwałam ją na chwilę, by porozmawiać z chłopakiem o jego treningu (na którym akurat byłam ;P), myślami wracałam do Emmy i Jane, zastanawiając się nad ich historiami, które jak się okazuje są do siebie bardzo podobne ;)

"Życie jest zbyt krótkie by spędzić je w związku z niewłaściwą osobą."

No więc jak to z nimi jest? Każda chce zacząć życie od nowa. Zmienić otoczenie, zamieszkać w innym miejscu, w miejscu jak mogłoby się wydawać, bezpieczniejszym od ich poprzedniego mieszkania. Dom przy Folgate Street 1 wydaje się być szansą na lepsze życie, jednak żeby w nim zamieszkać, trzeba przejść przez zawiły test psychologiczny. Jasne, nic prostszego. Też tak myślałam. Dopóki nie dowiedziałam się o zasadach panujących w tym domu. Wydały mi się bezsensowne, nie przestrzegałabym wielu z nich ;)

"Wie pani, że istnieje tak drapieżny gatunek rekina, że jego embriony pożerają się nawzajem w łonie matki? Gdy tylko wyrosną im pierwsze zęby, rzucają się na siebie, aż w końcu pozostaje tylko ten największy i to on przychodzi na świat. Edward jest taki sam. Nie potrafi się opanować. Sprzeciwić mu się to jak wydać na siebie wyrok."

"Edward rzadko czyta dla przyjemności. Kiedyś zapytałam go o to i odpowiedział mi, że nie lubi, gdy druk na dwóch sąsiadujących stronach nie układa się symetrycznie."

Ehh, powiem Wam, że ciężko jest napisać coś o tej książce. Nie dlatego, że mi się nie podobała! Broń Panie Boże, chodzi o to, że ja sięgając po nią wiedziałam mniej niż wy w tej chwili, a mimo to książka mnie pochłonęła. Czytałam ją z zapartym tchem, nie chcąc a zarazem chcąc znać odpowiedź na pewne pytania, które pojawiały się podczas czytania.

"Czasami po prostu nie jesteśmy gotowi, by zmierzyć się z prawdą."

Książkę miałam 10dni u siebie za sprawą booktouru od Klaudii, którą serdecznie pozdrawiam i bardzo jej dziękuję, za możliwość przeczytania tej wybitnej książki! Oczywiście nie czytałam jej te 10 dni ;) zajęła mi łącznie jeden dzień, ale wiecie, zdjęcia, ustawianie kota itd.. trochę zajmuje ;)

" - Czy człowiek nie może się zmienić?

- Co ciekawe, Emma zadała mi to samo pytanie. - Carol zastanawia się przez chwilę. - Czasami tak. Ale to trudny i bolesny proces, nawet przy wsparciu dobrego terapeuty. Poza tym wiara w to, że akurat nam uda się odmienić naturę drugiego człowieka, jest dość narcystyczna. Jedyną osobą, którą możesz tak naprawdę zmienić, jesteś ty sama."

"Mówi się, że w życiu każdego alkoholika nadchodzi taki moment, kiedy spada on na samo dno. Nikt nie jest w stanie przekonać go, że czas z tym skończyć, nikt nie jest w stanie mu niczego wyperswadować. Trzeba dotrzeć do tego miejsca samemu, umieć je rozpoznać, i wtedy, tylko wtedy, człowiek ma szansę coś zmienić."

Ogólnie rzecz biorąc, recenzja (która tak naprawdę nie jest recenzją, tylko moimi przemyśleniami na temat tej książki) nie podoba mi się. Chciałabym napisać ją inaczej, jednak siedzę nad nią już dobry tydzień i nic dobrego z tego nie wychodzi.. :(

" - Mam zasadę, by podczas wizyty w muzeum oglądać tylko jedną rzecz - oświadcza, gdy wracamy do wyjścia. - W przeciwnym razie przestajesz doceniać to, co widzisz."

Na zakończenie proszę Was: nie przechodźcie obok tej pozycji obojętnie, jest to naprawdę GENIALNA książka warta uwagi każdego ;)

Pozdrawiam i do następnego wpisu :D